Algoritmes zonder feedback
De NRC kopte:
Waar gaat het over?
Het gaat over efficiëntie in bedrijfsprocessen. De doelstellingen van Buitenlandse Zaken zijn begrijpelijk: een administratief proces slimmer inrichten door het introduceren van risicobenadering. Bij lage risico’s weinig aandacht, bij hoge risico’s veel aandacht. Daarmee hoopt Buitenlandse Zaken tijdwinst te behalen en besparing op arbeid.
Waar gaat het dan mis?
Het lijkt er op dat het gebruik van de risicobenadering op twee punten misgaat. Voor het gebruik van de risicobenadering moeten er goede voorspellers zijn van de risico’s die beheerst moeten worden. Deze voorspellers moeten onderzocht en getoetst worden, zeker bij grootschalig gebruik. Gebruiken we de juiste risico indeling als we kijken naar de gegevens uit de praktijk, bij grote aantallen? De ontwikkeling van de risico indeling staat niet genoemd in het artikel. Dan de uitvoering in de dagelijkse praktijk. Er was/is geen controle routine op de uitvoering van de gemaakte risico indeling. Wat er staat in het artikel is dat een controle op de uitvoering door de toetsers gedaan is. Er is dus niet routinematig gemeten of met de gemaakte risico indeling in praktijk ook de juiste risico’s de juiste aandacht krijgen, en het juiste oordeel.
Waarom is dit interessant voor Zorgdoc?
Net als bij Buitenlandse Zaken, werkt Zorgdoc bij Mediligentie met risicobenadering en de uitgangspunten van Mediligentie zijn gelijk aan die van het Buitenlandse Zaken project: bij lage risico’s krijgen patiënten minder aandacht en bij hoge risico’s wordt er meer tijd en aandacht besteed.
Het doel is om artsen die voorschrijven in het kader van een behandeling, dit te laten doen op de basis van de juiste informatie over het gebruik van medicijnen door een patiënt. Mediligentie ondersteunt dat doel in operationele zin. Als je dat immers wil doen voor alle patiënten van een ziekenhuis dan kost dat heel veel tijd, tijd die soms “niets oplevert” omdat er geen risico aan de orde is. Kortom Mediligentie volgt het medicijngebruik van patiënten tijdens de behandeling in of buiten het ziekenhuis en werkt met een risicobenadering om de beschikbare zorgverleners goed in te zetten. De risicobenadering zorgt ervoor, dat de beschikbare medewerkers hun tijd besteden aan de “echte” risico’s in het medicijngebruik van de patiënten tijdens hun behandeling, binnen en buiten het ziekenhuis. Ook meten we of er -lopende de uitvoering- beoordelingen veranderen, met andere woorden leiden de in eerste instantie gekozen risicoscores tot een gewenste afhandeling. We moeten bij kunnen sturen op basis van (routinematige) evaluaties.
De risicobenadering is een krachtig instrument, maar alleen als we zorgen voor goede voorspellers en een nauwkeurige uitvoering.
In het artikel lijkt dat de beide foutmogelijkheden bij Buitenlandse Zaken aan de orde zijn en de juiste aandacht op de juiste risico’s niet (altijd) het geval is, omdat bijvoorbeeld mensen met een slechte risicoscore een moeizaam traject doormaakten om uiteindelijk toch een visum te krijgen. En er dus niet bijgestuurd wordt.